سچل جو سنڌي ڪلام - سسئي - داستان ڇهون

Admin Posts : 102 Join date : 2010-11-07

داستان ڇهون
1
مون کان ٿئي نه پنڌ، آري ڄام اَچيج تون؛
ھاڻي ڏي مون ھنڌ، پاڻ ئي ڌاري سُپرين.
2
آريءَ جي اَچڻ جو، روز نھاريان راھُ؛
آڻيندس اللهُ، مون سِرُ صدقي ڪيو.
3
آري اَچين شالَ، نماڻيءَ جي نِجُھري؛
ھِي مون ڏسي حالَ، ڪرين غور غريب جو.
4
گھڻا ڏينھن ٿيا، مون ڏوريندي ڏونگَرين؛
جي مون سڏ ڪيا، سي ٻُڌي ٻاروچا ورين.
5
ٻڌي ٻاروچا ورين، ھِنَ عاجز جون آھُون؛
درد ڀَري دانھُون، ڪري ٿِي، ڪافن ۾.
6
جي مُنھُن ٻاروچي ڏسان، تا سَڀَئي ٿينَم سُکَ؛
ڏور ٿين مُون ڏکَ، پَسَڻ ساڻ پرينءَ جي.
7
ڪر ٻاروچا ٻاجھ، ھِن مون نماڻيءَ تي؛
ويٺي وجھان واجھ، اوھان جي اَچڻ لءِ.
8
مون ھَٿان پيئي، ڏوھُ نه مٿن ڪو ڏيان؛
حال چوان ھيئِي، ھَلي ھوتياڻِين کي.
9
ھن ڏکيءَ کان ڏيرَ، وجھي وِٿِ وڏي ويا؛
ڏورڻ ھاڻي آئيا، سرتيون سَڀ سُميرَ؛
پُڇِي لَھان پيرَ، آيَل اوٺارن جا.
10
اٿي ويا اوٺارَ، کڻي ساٿ سويلَ جو؛
ھاڻي اَديون آئِيا، ڏورڻ مون ڏونگارَ؛
ٻيا ڀي ھوت ھزارَ، منھنجو پيچ پُنھونءَ سان.
11
منھنجو پيچ پنھونءَ سان، اَزل لاڪون آھ؛
ھاڻي ويھڻ ڇاھ، ڀينَرُ ھن ڀنڀور ۾؟
12
ڪريان ڪوه ڀنڀور ۾، پنھونءَ پُڄاڻاءُ؛
سوز چَکايو ساءُ، ويھَڻ مون وِھُ ٿيو.
13
ڪريان ڪوه ڀنڀور ۾، وَرَ بنا ويھي؛
جيھي جي تيھي، آءٌ تان سندن آھيان.
14
ڪريان ڪوه ڀنڀور ۾، پُڄاڻان پِرين؛
وارُ نه سي ويھَن، جَنِين مَٿي مامرو.
15
ڪوهُ ڪريان ڀنڀور، ھاريُون بِنا ھوت؛
مون تان تائين موت، ووءِ ووءِ ھَڏِ نه وِسري.
16
گولِن گَڏ گذرانُ، ڪاڪِيون، ڪنديس ڪيچ ۾؛
آريءَ ٿئي اَرمانُ، مانَ ڏسي حالُ حقِير جو.
17
چڱي پنھونءَ چِت، سدا آھي سَرتيون؛
ھوت بنا مون ھِت، ڪريان ڪوهُ ڀنڀور کي؟
18
شالَ نه وسرين تون، لوڪ سَڀوئي وسري؛
مطلب اِھو مون، جو پاڻئون پَري نه ڪرين.
19
ورَ مَ وساريج، ھيءَ تان سنديَوَ آھِ؛
وڃي ڪيچ وڻن ۾، ھيءَ سَڌرَ ساريج؛
تيتَر مَ ماريج، جيتر توکي نه مِڙان.
20
ساري شَھر ڀنڀور جي، ڇڏي لوڪ لذت؛
تو ريءَ ڏئي ڪونه ڪو، ماڻھو عام عِزت؛
ٿئي ساھ صِحَت، جي ٻيھَر ٻاروچا اَچين.
21
ڪيو ڪَميڻيءَ ڪَچُ، جو سُتِي سَويلي رھي؛
اُنھيءَ جي افسوس سين، ڪيو مَحبت مَچُ؛
پنھون ڄام پَرچُ، ناميا نِماڻيءَ سان.
22
ٿيون ھِن ھَٿاءُ، ڪيئي مُورائون مَنديُون؛
پنھون ڏسي پاڻ ڏي، آسَڻ منھنجي آءُ؛
سانول توريءَ ساءُ، اَچي ماڻھن ڪِين ڀنڀور جي.
23
پُنھون پُنھون ٿي ڪريان، آءٌ پڻ پنھون پاڻ؛
اَديون ٿِيس اَڄاڻ، جو ڪين پروڙيم پاڻ کي.
24
جان پروڙيم پاڻ کي، تا آءٌ پنھون آھيان؛
ڪنھين طَرف ڪاھيان، جو طَرف مِڙئي ”تُم“ ٿيا.
25
پيھي پروڙيوم، تان پنھون پاڻ ئي آھيان؛
پاڻ ئي منجھان پاڻ کي، ھيءُ پَڙلاءُ پيوم؛
صحيح ڪن ڪيوم، ته غير گمان اُٿي ويا.
26
”سچو“ ڪج صَبرُ، مٿي خيال کڙو رھين؛
ڪِينو ۽ ڪِبر، پري ڪرين پاڻ کَـئُون.
27
چَٽَ ڏني چُٽڪي، سورن سَرسُ سُميرَ ۾؛
سا سَچلي ”سچيڏنو“ چوي، ڇُوھ منجھون ڇُٽڪي؛
جا لڪَن منجھ لُٽڪي، تنھن سان حمايت ھوت جي.

ڪافي 1
ڪيچئڙن جي ڪاڻ، جيڏيون منھنجو جيئڙو جِھڄي ٿو!

پريان سندي پار ڏنھُن، اَلله اوٺي آڻ.
ڇڏي شھر ڀنڀور کي، ھاڙھي ويندي ھاڻ.
روئڻ کَـئُون جھلن سي ئي، رئن اَکڙيون اُڪاڻ.
جِيءُ وِڌائُون جار ۾، ٻاروچاڻي ٻاڻ.
سِگھو ايندو سُپرين، ڀينر منھنجي ڀاڻ.
”سچو“ آءٌ تان آھيان، پريان جي پَرياڻ.

ڪافي 2
اوڏاھون جي اَچن، ڙي جيڏيون، اُنھن آءٌ ڪيئن نه سڃاڻان!

پريان سندي پار جيون، ڪيھون ڳالھيون ڪن.
مون ھن نماڻيءَ کي، دلاسا ٿا ڏين.
ساھ منھنجو سرتيون، نيو نياپن.
ھي بُت بيراڳي ڪيو، ڪاڪيون ڪيچيئَڙن.
”سچو“ ڇو نه سُڌيرُ ٿين، تو ھُت پاڻ پڇن.

ڪافي 3
ڀڄي پاھڻ ٿي پاسي، متان ڏاڍو ڏک پويئي!

پنُھونءَ سندي پار ڏي، اسين تان پنڌ پياسي،
ترس اھو مانَ ٿئيئي.
ڇو ٿو سمھين پير مُئيءَ جا، اڳَھين نينھن نياسي،
ڏک ويا ڏير ڏيئي.
سڻ ڙي ڏونگر حال ”سچوءَ“ جو، وندر جي اسين وياسي،
چَڱيان پاڻ ئي ھوت چوي ٿو.

ڪافي4
دوست دلاسو ڏجي، ڏاھا ڏکوين.

اَول لائي پوءِ نه ڇِنجي، پرت نباھي نِجي.
پُرجھي ڏسج پرين پانھنجو، ھيئن نه ڪا ڀُل ڪجي.
ڳالھيون تنھنجيون يار ٻاروچا، راتو ڏينھان ھِن ھِجي.
ورهَ وارن سان يار ڏھاڙي، ڏک ڀائِي اَچي ٿجي.
قاصد ايڏنھن جا چَون اِئين مون، ھوت اِيندءِ اَڄ اِجھي.
ڏنگاين ڏي ڏس نه منھنجي، سڀ اوھان کَـئُون ٿو سِجھي.
اَچڻ ڪارڻ ھوت اوھانجي، ”سچو“ فالان ويٺو وجھي.

ڪافي 5
وندر آءٌ ويندياس، وٺي اھو سوز سڄڻ جو،
وٺي اھو پور پرينءَ جو!

پيرن اُتي پِرَجي، ڳوڙھا ڳاڙيندياس.
ڪاڻ ڪوھيارلَ ڪاڪيون، جھولا جھليندياس.
آھُن ۽ دانھُن سان، ڪَرڳَل ڳاڙيندياس.
ٻاجھون ٻاروچل جي، ساڻيھُ ساريندياس.
پنھون وٺي تان پاڻ سان، اَديون آڻيندياس.
پاڻ پنھنجو پورَ مؤن، چُنجن چاڙھيندياس.
سِر پنھنجو سرتيون، گھوريون گھوريندياس.
وٺي مَھار مَيَن جِي، لوءِ ڏي لاڙيندياس.
”سچو“ ٻاجھون سوز جي، ٻيا ورق واريندياس.

ڪافي 6
مون کي ميڙين اَلله،
سِگھو آڻي اَلله،
وو ميان ٻاروچا!

اُنھن ڪارڻ ڪاڪيون، وجھان وڇاڻان؛
سانول پنھنجو سرتيون، سَوَ ۾ سُڃاڻان.

ٻيھر شھر ڀنڀور ۾، آڻين الٰـھِي؛
پيرين پئي تن کي ٿيون، پاڻ ئي صلاحي.

اوڏنھُن آڌيءَ رات جا ڪانگل اڏايان؛
جي پَري آھيان تن کَـئُون، تان ڀي سَندِيَن سڏايان.

ڪڏھن مُڪو ڪونه ڪو پرين پيغامي؛
اَصل لاڪؤن اُن جو آھي ساھُ ته سلامي.

ڪڏھن ايندم سُپرين، ٿي پوٿيون پٽايان،
”سَچو“ سوالن سان اُھي ويندا ورايان.

ڪافي 7
جي وٺي حُب وڃن، ڙي، انھن کي ڪيئن نه سُڃاڻا!

ڇڏي لاڳاپا لوڪ جا، پِريان پنڌ پوَن.
ڏونگر سي ڏورينديون، محبت جن کي مَن.
آيل عاشقن جون، ڪوڪان پِيَڙَم ڪَن.
اَديون ھن ارواح کي، تاسِف ڏنو تَن.
”سچو“ صدقي اُن تان، جي وٺي درد وڃَن.

ڪافي 8
متان ڏوراپو ڪو ڏيو، ڙي ساٿيو، مون کي!

ھيءَ ڪنيزڪُ مُلھ خريدڻ، ڪيئن مَٿئون مون ٿيو.
حَرف اسان تي آھي اَصل کَـئُون، ويسر ۾ ويو.
”سچو“ ڪوٺي پانھنجو، پاڻ قريبَن ڪيو.

ڪافي 9
منھنجو سڱ نه سِياپو، ڪاڪيون ڪيچ ڌڻين سان!

ھِتَؤن ھَلي اُتَھين، آءٌ نه ڪنديس، ڙي، ڪاپو.
ٻانھي خان ٻروچ جِي، ٿِيسِ لاھي لاڳاپو.
شال نه ڏکيءَ کي ڏين، ڪنھن ڏوھؤن ڏوراپو.
جيڏيون ھِنَ مُئيءَ جو، آھي جانب جياپو.
”سچو“ سڄڻ سان ڪندو، منھنجو مولىٰ ميلاپو.

ڪافي 10
يا ٻيلي ڙي، متان مون کي ھِت ڇڏين!

ھِيءَ نماڻي عشق اوھان سان،
ھِيءَ محب ٻيلي ڙي، پاڻُ غريب سان گڏين.
ڪنھن در ڏينديَس دانھڙي،
پيارا پرين ٻيلي ڙي، آڻي پَکا اوري اَڏين.
لَھ ”سچوءَ“ جي، وو، سُڌ سڄڻ سائين،
ساجھر سويلي ڙي، يار تون ايندين ڪَڏين.

ڪافي 11
ڪنھن لَڳ ڏُونگر ڏوريان، جيڏيون ڙي؛
محب آھي منھنجي مَن، ميان.

”وَ فِىٓ اَنۡفُسِکُمۡ اَفَلاَ تُـبۡصِرُوۡنَ“، ڪاڪيون ڪَجو ھي ڪن.
اسين توسان، پَري تون ڦولين، اولانڀا ھي اچن.
پاڻ سنڀالج پانھنجو، پرين اِئين چَون.
اِھڙيءَ اوڏائيءَ ۾، ورھِي مِينھن وَسن.
”سچو“ سي ئي پَري پِيا، جُدا ڄاتو جَن.

ڪافي 12
مون کي ماريو مونجھاري، ووءِ ووءِ؛
سانگِي مون سي ئي ڪيا.

سوزُ تنھنجو سُپرين، ھِت ڪوڪان ٿو ڪاري.
اُنھيءَ ٻاجھون سرتيون، ھيءَ گوندرَ گُذاري.
ڏاڍي ذات جتن جِي، جي عاشق ويا آزاري.
وندر جي وڻن ۾، ٿي ڪيچي نھاري.
”سچو“ سپرينءَ کي، تون ويھ نه وساري.

ڪافي 13
گولِي مانَ سڏين، اُنھن جي نِي آھيان، جيڏيون ڙي!

پکا پکن سامھون، اوري مانَ نه اڏين.
آريجا عاجِز کي، ڇَپَر تان نه ڇڏين.
ٻاروچان تا ٻاجھ پئي، گولي ساڻ گڏين.
ھُونِ ھميشه مون پِرين، لحظي تان نه لڏين.
اَصل لاڪون آھيان، ھِنئين آئون ھَڏين.
اڻ مُلھِ ٻانھي آھيان، ”سچو“ پاڻ سَندين.

ڪافي 14
ھِتؤن اُٿي تنھنجا ھوتَ ويا، تون تان ڀي نه ڪوشش ڪَرين!

پيرَ پُٺِن تون نه کڻي، ٻُڌيون سي ڳالھيون ڪرين.
توکي تان نه ترسائِيو، پاڄياڻي، پَنڌَ پَرئين.
اُٿي ڪر پنڌ پھاڙ جا، متان تون پوئتي ورين.
”سچو“ پُڇج سُپرين، ميان، متان تون تان ٺرين.

ڪافي 15
پنھنجو ڪيو، ھي تان پنھنجو ڪيو، مون کي يار پنھل ڪُوٺي!

دوست گڏيو دلجاءِ ٿي، وچؤن سارو وڇوڙو ويو.
آڌر ٿي ارواح کي، جيڏيون ڙي، منھنجو جيئڙو جيو.
رھجي اچي يار سان، ڏاھيون ڙي، اھو ڏسڙَو ڏيو.
اڱَڻ آسَروند جي اچي، ميان، لالن پاتو لِيو.
ساھ ”سچوءَ“ جو سرتيون، نيڻن سندي ناز نِيو.

ڪافي 16
ٻانَھن جي آءٌ ٻانھي آھيان،
ٻاروچي جي ذات جي!

ڪِيم جھليو مون جيڏيون، دوسَن جي ديوانِي آھيان.
آءٌ ڪنيزڪ مُلھ خريدڻ، شاھَن جي ڪا شانِي آھيان؟
اُٺن اوٺارن تَؤن، ڪوڙين آءٌ قُربانِي آھيان.
جي مون پُڇيو جيڏيون، سورن ۾ ساماني آھيان.
پُڇو ”سچوءَ“ کَـئُون سرتيون، مُحبن جي مستانِي آھيان.

ڪافي 17
تو ريءَ ڳالھڙيون ڪنھن سان ڪنديَس، آءُ ورَ واڳ ورائي!

واٽ نه وندر جي لھان، وڌيس مونجھَ مُنجھائي.
سِڪَ تنھنجي سپرين، ڏونگر ٿي ڏورائي.
ھيڪاندي ھيءَ حب ۾، ويٺي ورھ وسائي.
طعنن شھر ڀنڀور جي، وڌم تَنُ تپائي.
جيھو تيھو سُپرين، ”سچو“ سَندوَ سڏائي.

ڪافي 18
ٻاروچا پَئيوَ ٻاجھ، ڇَپَر مون کي ھيئن نه ڇڏيجو!

مِھر نه لاھيو مون پرين، مَٿان ھِن محتاجَ.
آھي ھن عاجِز جي، تو تي لالَن لاجَ.
ھِيءَ پُٺِيءَ پئي تنھنجي، مَنجھَؤن ساري راجَ.
ڳچيءَ پائي ڪَپڙو، اُت ڪريان ايلاجَ.
پورھيو ڪنديَس پِرت جو، ھَٿين ڪنديس ھاجَ.
گھوريان گھوٽ اوھان تان، سڀ مَڏيون ۽ ماجَ.
اوھان جي ته اچڻ لءِ، ”سچو“ وجھي ٿو واجھَ.

ڪافي 19
ھِيءَ نماڻِي نالِ نِجو، ادا ڙي، اوٺيو!

ھيءَ ڪميڻي ڪُوڙي، بِرھَ ڪئِي بيحال.
پُٺيءَ اِيندي آنھن جي، جيھي تيھي حال.
پرين نيندا پاڻ سان، ڀَلا پنھنجي ڀال.
اوھان ٻاجھون سپرين، جيئڻ آھي جنجال.
ٻاروچا تان ٻاجھَ پَئي، ”سچو“ سگ سنڀال.

ڪافي 20
ٻاروچا ميان، ھيئن نه ڇڏجو، ھيءَ نِيو نِماڻِي ساڻ!

سُڌِ تَھين کي سوز انھِيءَ جي، جنھن لڳو ٻاروچاڻو ٻاڻ.
ٻانھي گولي تانھن جِي، پنھون پاڻُ سڃاڻُ.
پرين ڏسج پاڻ ڏي، آھيان آءٌ اَڄاڻ.
بخش ”سچوءَ“ کي سپرين، سندو نِينھَن نياڻ.
داستان ستون

» سچل جو سنڌي ڪلام - مارئي – داستان ڇهون
» سچل جو سنڌي ڪلام - مالڪوس- داستان ڇهون
» سچل جو سنڌي ڪلام - سسئي - داستان يارهون
» سچل جو سنڌي ڪلام - سسئي - داستان ڏهون
» سچل جو سنڌي ڪلام - سسئي - داستان ستون